يك خودرو براي داشتن راحتي بيشتر، نياز به فنرهاي خيلي نرم و انعطاف‌پذير دارد. اما راحتي فقط هدف ما در ساخت يك خودرو نيست. ضمن اينكه بايد بتواند سريع حركت كند. ايمني بالايي نيز بايد داشته باشد. يعني اينكه حالت پايدار خود را حفظ نمايد. بنابراين براي اينكه خودرويي پايدار باشد تعليق آن بايد خاصيت ضربه‌گيري بالايي داشته باشد اما همين خاصيت، خود از راحتي سرنشين خودرو مي‌كاهد. به اين ترتيب مي‌بينيم كه در خودرو هميشه تضادي بين راحتي و ايمني وجود دارد. مهندسين و متخصصين صنعت خودرو در بسياري از كشورهاي جهان تلاش زيادي كرده‌اند تا با استفاده از موادي چون فولاد، روغن و كائوچو به سطحي كه در آن الزامهاي راحتي و پايداري خودرو رعايت شده باشد برسند و در اين راه به موفقيت هايي نيز دست يافته‌اند. اما در زمينه پيشرفت در افزايش سرعت خودرو، مي‌توان گفت كه تقريباً همه خودروسازان به سطح قابل توجهي رسيده‌اند. در مورد سرعت‌هاي بالا، بايد بين راحتي و پايداري خودرو، يكي را انتخاب كرد. شركتهاي سازنده اتومبيلهاي مسابقه، مسلماً پايداري خودرو را ترجيح مي‌دهند، اما سازندگان خودروهاي لوكس، راحتي را در اولويت كار خود قرار مي‌دهند. شنـاور بـودن خـودرو روي بـالشتكـي از هـوا رويـاي مهنـدسـين بود. در سال ۱۸۴۷ ((جان‌ لوئيس)) اختراع خود را كه در مورد فنرهاي پتوماتيكي براي خودروهاي راه‌آهن، لوكوموتيوها، خودروهاي سنگين بود در مقاله‌اي به ثبت رساند. عنوان مقاله لوئيس ((الاستيسيته كامل هواي جو و كاربرد آن)) به عنوان يك جانشين براي فنرهاي فلزي بود. به اين ترتيب، لوئيس ادعا كرد كه اختراع وي اولين فنر هوايي لاستيكي است. به كمك سيستم تعيين هوايي، دو مؤلفه راحتي و ايمني را مي‌توان يكجا در خودرو فراهم آورد. راز اين كار در جايگزين نمودن خاصيت الاستيسيته گاز فشرده به جاي فنرهاي فولادي و قرار دادن بدنه خودرو بر روي چهار بالشتك پنوماتيك موجود در بالن‌هاي تعليق مي‌باشد.